Ζυγώνει η μητέρα όλων.
Ετοιμάζεται.
Αφουγκράζεται.
Περιμένει.
Είναι εκεί για όλους.
Και εκεί όταν ο κόσμος λιγοστεύει κάποιοι παραμένουν κοντά της. Θέλουν να μείνουν μόνοι μαζί της. Σκύβουν, της μιλούν ψιθυριστά μαζί με αναφιλητά. Ακούς και πονάς. Γυρνάς δειλά και αντικρίζεις μάτια υγρά, κόκκινα και το στήθος ανήσυχο να ανεβοκατεβαίνει.
"Παναγιά μου".
Χαμηλώνεις το βλέμμα και διακριτικά απομακρύνεσαι. Πίσω παραμένει η/ο προσκυνητής να μοιραστεί το βάρος του, το βάσανο που τον καίει μόνο σε εκείνη, τη μάνα όλων.
Παράκληση, προσευχή και η ελπίδα ανάβει και το γερμένο κορμί ορθώνεται και βρίσκει δύναμη να σύρει τα πόδια και να σταθεί έξω στην αυλή κοιτώντας ή και περιμένοντας για ώρα ποιος ξέρει τι ακόμη.
Της Παναγιάς ζυγώνει.
Ελ. Αρτζανί.
Παναγιά Εκατονταπυλιανή, Προμπονά, Πάρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου